Een groepje vrouwen speelt met Vileine Vragen op uitnodiging van de waarvraagster. Deze vraagt hen dié vraagkaart te pakken die hen nu het meeste aanspreekt. De vraagkaarten liggen open op tafel. Eerst is het stil, de vrouwen staan te lezen en te wikken en te wegen.

Dan wordt één van de vrouwen opeens heel onrustig en steekt van wal: ‘Ik kan wel zomaar een kaart pakken, maar dan hou ik mijzelf voor de gek. Er is één kaart die ik moet pakken omdat ie zo op mij van toepassing is. Welke is dat dan? Geëmotioneerd pakt ze de kaart met de vraag: Wanneer was je voor het laatst echt trots op jezelf? Ze begint te huilen. ‘Dit is waar het bij mij om gaat, ik ben nooit trots op mezelf! Ik doe wat ik moet doen en ik vind het heel gewoon. Anderen bewonderen me wel eens om de wijze waarop ik alle hobbels in mijn leven heb aangepakt en aanpak, maar ik niet. En eigenlijk mis ik het.’

Één van de andere vrouwen vraagt: ‘Waar zou je trots op kúnnen zijn?’ De vrouw beschrijft een ingewikkelde privé situatie. Ze besluit haar verhaal met: ‘… en dat moet ik gewoon doen.’ ‘En wat mág jíj van jezelf?’ vraagt één van de andere vrouwen?.